Ik kende Ellen en Een Steekje Los? al een tijdje en was als vrijwilligster met ervaringskennis al betrokken geweest bij de ontwikkeling van de uitbreidingssets, voornamelijk de Jeugdzorg set. Dat heb ik destijds met veel plezier gedaan. Dus toen ik voor mijn opleiding Social Work een stageplek zocht, mailde ik Ellen met de vraag of zij een stagiaire kon gebruiken. Een paar minuten later had ik al antwoord en daarin stond onder andere dat er gestart ging worden met de ontwikkeling van een kinderversie van Een Steekje Los?. Dat werd een van de projecten waar ik mij tijdens mijn stageperiode mee bezig hield.
Ik vond het een heel leerzame ervaring om hier een aandeel in te hebben. Kinderen waren voor mij een doelgroep waar ik eigenlijk niet zo veel mee had, maar dat is in de loop van dit project wel echt veranderd! Het heeft me meerdere keren verbaasd hoe open en eerlijk kinderen kunnen zijn. De filters die wij als volwassenen vaak onbewust gebruiken, zijn bij kinderen nog niet zo ontwikkeld, waardoor zij op een heel andere manier kunnen reageren. Ook de onschuld die kinderen kunnen hebben, vond ik mooi om op te merken. Dat de vraag bijvoorbeeld was welke plek te eng is om naar toe te gaan, en een meisje reageerde met ‘de slaapkamer van mijn moeder’.
Tegelijkertijd vond ik het verschil tussen hoe volwassenen denken en hoe kinderen denken een van de grootste uitdagingen in de proces. Je wilt een spel ontwikkelen waarin een aantal thema’s naar voren komen en dat aansluit bij de belevingswereld van kinderen. Soms leek dat even te botsen en was het zoeken naar een balans. Vooral bij de eens-oneens kaartjes was dat iets waar we veel over in gesprek zijn gegaan als projectgroep. In het spel kunnen nog wel eens pittige stellingen zitten en we hebben veel nagedacht over hoe dit invloed kon hebben op de kinderen.
Verder vond ik het een super leuk project om aan te werken! Ik heb veel mooie mensen mogen ontmoeten, veel interessante gesprekken kunnen hebben. Ik wist gelukkig van te voren hoeveel werk het is om een spel te ontwikkelen, doordat ik dat al eerder had meegekregen. Er zit een hoop tijd en energie in! Maar omdat het zo’n mooi traject is, met zo veel waardevolle momenten, krijg je er ook veel energie voor terug en dat maakt het weer extra leuk.
Er zijn twee dingen die bij me boven komen, die ik allebei heel leuk heb gevonden. Het eerste is het gesprek dat ik had met één van mijn buurmeisjes, vrij aan het begin van de ontwikkeling. Ik had als opdracht op een aantal vragen te bedenken en had hiervoor aan een buurvrouw gevraagd of ik een van haar dochters mocht ‘lenen’. Dit werd een super leuk gesprek over hoe zij haar vrije tijd indeelt, waar ze over droomt en haar favoriete boekenserie – toevallig ook mijn favoriet!
Daarnaast heb ik de verschillende werkvormen die ingezet werden steeds heel leuk gevonden. Het kijken naar al bestaande spellen, de verschillende associaties die we gedaan hebben. Het grappigst was de bijeenkomst waarin we gingen nadenken over een naam voor het spel. We schreven iets op een vel papier, verfrommelden dat en gooiden het naar de overkant van de ruimte, zodat de volgende erop kon door associëren. Al die proppen die door de ruimte gingen waren ontzettend chaotisch, energie gevend en hilarisch.
Een paar dagen geleden liep ik op de markt en daar stond een kraam met allerlei spellen. Van een paar daarvan weet ik dat ze ook verkocht worden op semmie.net, waar Een Steekje Los? ook te koop is. Toen kon ik even zonder moeite voor me zien hoe Is dat RAAR? zou kunnen uitgroeien tot een spel dat zo toegankelijk is dat het ‘gewoon’ op de markt te koop is. Of die dag ooit komt weet ik natuurlijk niet, maar ik geloof wel dat dit spel een hoop sterke kanten heeft waardoor het overal ingezet, en vooral gespeeld, kan worden.