Ongeveer twee jaar geleden sprak ik Ellen. Ik was zelf net begonnen als projectmanager Jeugd en Onderwijs bij Samen Sterk, met als opdracht het ontwikkelen van een schoolbreed programma met als doel psychische diversiteit al op jonge leeftijd bespreekbaar te maken. Ellen vertelde over alles wat zij al ontwikkeld heeft rond dit onderwerp. En zij vertelde dat er een plan lag voor de ontwikkeling van een junior variant van het spel Een Steekje Los?, maar dat deze al lange tijd ergens op de plank lag. Al met al werden we allebei enthousiast – en zo werd de aanvraag opnieuw opgepoetst en werd een projectgroep in het leven geroepen.
Vaak heel leuk, inspirerend, enthousiasmerend, met een prachtige en diverse groep mensen. En soms ook ingewikkeld, omdat je graag goede beslissingen wilt nemen voor een doelgroep die eigenlijk niet direct vertegenwoordigd was in het projectteam.
Het leukste vond ik toch wel het spel spelen met jonge mensen zelf. Die gelijk goede ideeën en adviezen hadden. Alleen het oefenen al leidde tot bijzondere en soms ook kwetsbare gesprekken, op een hele fijne manier. Soms was je voordat je het wist twee uur verder ?.
Ik hoop dat het spel standaard gebruikt gaat worden op plekken waar met kinderen gewerkt wordt. Dat ook de volwassenen die optrekken met deze kinderen het spel uit de kast durven te halen, en op een leuke manier aan de slag gaan met onderwerpen die heel relevant en aanwezig zijn – maar waar eigenlijk nauwelijks over wordt gesproken. Dus ik hoop dat veel kinderen door dit spel iets meer kunnen delen van zichzelf, en elkaar beter gaan leren kennen en begrijpen.
Ik hoop van harte dat het spel bij gaat dragen aan een cultuur waar binnen onderwerpen die spannend, kwetsbaar of moeilijk zijn uit de taboe-sfeer gehaald worden, en op een veilige en leuke manier bespreekbaar gemaakt worden. Dit mag van mij de nieuwe normaal worden!
