Ik werk bij de Bagagedrager als gespreksleider, trainer en vrijwilligers coördinator. Ik ben gevraagd door Ellen, omdat ik wel affiniteit heb met kinderen en ik niet alleen als lid van de projectgroep, maar ook in de uitvoering een helpende hand kon bieden. Met het notuleren, met het maken van kaartjes, het verwerken van formulieren in Dropbox, met de mails versturen, met het maken van de planning voor het testen en de organisatie daaromheen. Dus de communicatie daaromheen, met degenen die testen en dat allemaal weer verwerken. Het organiseren van testmiddagen. Zoals nu zijn we ook nog druk bezig met alle foto’s: Excelbestanden maken, alle foto’s op Facebook zetten, berichtgeving op social media, contact over hoe we dat kunnen doen. Dat soort dingen ben ik ook bij betrokken.
Super leuk en interessant. Ik wist niet dat het zo veel werk was en dat het ook zo lastig kon zijn. Je moet met zoveel factoren rekening houden. Wat ik nog het meest bijzondere vind – en dat ik had kunnen bedenken – is dat wij als volwassen zo anders denken dan kinderen. Dat daardoor dingen overnieuw moeten omdat kinderen niet in onze denkpatronen zitten. Ik vind dat boeiend. Ellen had gezegd, “zo’n proces duurt een jaar”, maar het duurt echt een jaar. Ik vind het leuk, inmiddels doe ik ook de set over PTSS.
Ik vind het ook leerzaam. Hoe het ontwikkelen van een spel in zijn werk gaat, maar ook hoe mensen in elkaar zitten. Ik vind het interpersoonlijke erg leuk. Mensen gaan op een andere manier met dat soort verantwoordelijkheden om, dus voor mij heeft het ook altijd die kant. Ik denk dat het ook een beetje terugslaat op wat ik net zei; hoe ingewikkeld volwassenen denken en hoe makkelijk kinderen daarin zijn. Ik heb gemerkt dat het begeleiden van een spel met kinderen vaak makkelijker gaat dan met volwassenen. Met die laatste gaat het vaak over dingen als spelregels. Kinderen gaan veel sneller aan de slag, pakken de boel op en gaan spelen. Fantastisch, heerlijk! En ik had gedacht dat kinderen minder open zouden zijn en minder zouden delen, dat is gewoon niet waar, erg leuk.
Dat is toch het testen met de kinderen, hoe kinderen reageren, dat vond ik toch wel het allerleukst. Zo verrassend dat ik een vraag krijg over het nummer van de Kindertelefoon en een jongen van elf dat gewoon opnoemt en er een gesprek op gang komt, fantastisch.
Ook hoe kinderen onderling kunnen zijn. Bijvoorbeeld toen het ging over homo zijn. Een van de jongens deed heel lacherig en begon de jongen waar het over ging uit te lachen, waardoor ik bijna het spel stil moest leggen. Maar de openheid van die jongen, dat die zei, “ja ik ben inderdaad homo”. Ik kan me voorstellen dat als daar geen volwassene bij is, dat het in de pestsfeer komt. Ik vergeet nog wel eens hoe gemeen ook kinderen kunnen zijn.
Ook een reactie is de dochter van de thuiszorghulp van mij, die zegt nog steeds, weken erna, “ik vind het zo’n leuk spel en ik wil dat spel wel”. Dat ze nog steeds nieuwsgierig is, wil delen, daar doen we het voor.
Wat ik ook heel fantastisch vond om te merken was de behoefte aan het spel in België. Dat we de aanvraag kregen om een Belgische versie te maken, tijdens de workshop die we daar deden met Een Steekje Los?. Binnen het onderwijs in België is psychische kwetsbaarheid een groot speerpunt. In Nederland ook wel, maar met name in België zijn ze op zoek naar middelen om hiermee binnen het onderwijs aan de slag te gaan. De kinderversie komt dus precies op tijd. Een lerares van een school uit België wilde alles uit de kast halen om te zorgen dat wij zouden komen. Dat is uiteindelijk niet gelukt, maar ze is wel betrokken bij de Belgische versie. Dat laat zien hoe noodzakelijk het spel eigenlijk is.
Ik denk dat het nog veel meer booming gaat zijn dan wij op dit moment kunnen vermoeden. Er is zoveel vraag naar, al zolang. Ik kijk er enorm naar uit om trainingen te gaan geven, in het onderwijs, in de GGz, waar er maar vraag is, over hoe ze het in kunnen zetten. En ik zie het zich uitbreiden naar België.
Ik heb echt onderschat hoe je de balans houdt tussen wat de kinderen aangeven en wij als volwassenen nodig vinden! Je kan nooit echt een spel maken dat helemaal door kinderen gemaakt is. Dat we nu toch nog merken dat er onderwerpen missen bij de laatste selectie van de kaartjes, komt doordat deze weggevallen zijn als gevolg van de keuzes van de kinderen. We wilden kinderen bij het maken van hun keuzes niet beïnvloeden door van tevoren te zeggen waarom bij bijvoorbeeld denk dat het kaartje of de foto goed in het spel zou passen, het doel ervan. Toch is het wel belangrijk dat ook deze junior versie, net als Een Steekje Los?, zo breed mogelijk is.